'Soms weet ik niet meer wanneer en hoe het gebeurd is'. 'Ik moet overal mijn verhaal vertellen, alsof het niets is'. 'Het doet pijn om elke keer weer de details op te diepen.' 'Het maakt niet uit wat ik vertel, ik word niet gehoord'.

Het is vijf jaar geleden dat mijn verhalenbundel 'Mozaïek, over-leven in en na prostitutie, uitbuiting en mensenhandel' van de drukpersen rolde.  Ondertussen heeft het boek al een verkoop gekend en kwam het in 2023 zelfs in handen van koningin Mathilde die me er een mooie brief over stuurde.  Onlangs kwam het in een tv-programma voorbij waar een van de deelnemers van het programma 'Taboe' het zat te lezen. Het boek gaf de aanleiding voor Hilbrand Rozema van het Nederlands Dagblad om er in 2020 een column over te schrijven. Op 15 maart 2025, bij de jubileumviering van 15 jaar Cherut kreeg ik de kans om de Mozaïek een nieuwe boost te geven en opnieuw onder de aandacht te brengen. Want in de vijf jaar is de inhoud van de verhalen nog steeds actueel en blijft het belangrijk om de mensen te laten weten wat er echt gebeurt.

De plaats van afspraak is het Stadsmagazijn in Antwerpen. Aan de overkant houdt de cafébaas zijn kroeg Mallebabbe open. De naam verwijst naar de dame van plezier uit de tekst van Boudewijn De Groot en Rob de Nijs.  In de straten erachter ligt het Schipperskwartier dat al eeuwen doorgaat met zijn activiteiten. De prostitutie wordt hier  als normaal beschouwd en het verdienmodel erachter komt meer dan een per persoon per activiteit ten goede. Zo lijkt het.

'Ik weet wat ik aan je heb!' zei ze tegen me. Ik staarde naar het water bij het MAS*, waar we samen zaten te praten. Het water was rimpelloos glad en ik zag de museumtoren weerspiegeld in het wateroppervlak. Alsof het een foto was zo helder kon ik de contouren van de toren zien.

Er waren eens een koning en een koningin. Ze waren heel gelukkig met hun mooie paleis, hun goede onderdanen. Het meest gelukkig waren ze met hun prachtige dochter. Hun dochter was hun prinses. Ze was ook de kroonprinses. Dat betekende dat ze later de koningin van het land zou worden.

Hoe wil je genoemd worden als je straks een kleinkind hebt? Heel vaak krijg ik deze vraag sinds mensen weten dat er in het gezin van mijn dochter binnenkort een kindje wordt geboren. Hun kindje. Voor mij en nog enkele grootouders in spé het eerste kleinkind. Wat zal het verwend worden.

Gedachten tuimelen over elkaar als ik het advies hoor dat me gegeven wordt. Geen hoop geven aan iemand die ik als hulpverlener begeleid, voelt voor mij hetzelfde als geen boterham geven aan je kind dat honger heeft.

"10 jaar CAW Antwerpen, dat is 10 jaar mensen sterker maken.We zetten ons elke dag in voor een samenleving waarin elke mens hoofd en hart boven water kan houden.

'Madame!' Ik ben nogal gehaast, als ik de straat oversteek om snel nog even brood te gaan halen en ik midden op de weg word tegen gehouden door een vrouw. Ik schat haar ouder in dan ze later blijkt te zijn. Misschien heeft het verhaal van haar leven er veel mee te maken. Ze duwt een bordje onder mijn neus waarop staat dat ze geen eten heeft, haar dochter ziek is en haar man gesneuveld is in een oorlog ergens.

Het is een koude avond begin december. Het is al donker als ik in de vroege vooravond door de stad fiets. De winkelstraat waar ik door kom is verlicht met kerstlichtjes en met een beetje verbeelding waan ik me in een kerstfilm in de donkere dagen voor kerst.

Het oude mooie kerkje zat vol die kerstnacht. Er was geen stoel meer vrij. Honderden kaarsjes brandden, het orgel werd bespeeld en vanuit de kerststal keek de heilige familie toe hoe mensen kwamen om te horen, te zien, te proeven...

Parmantig zet hij zijn eerste stapjes. 'Goed zo!' wordt er enthousiast geroepen door verschillende mensen in ons inloophuis die ademloos toekijken hoe hij zijn ene voetje voor het andere zet. Wankele eerste stapjes. Het gezichtje straalt als hij de blije ogen van zijn mama ziet. Elke dag zet hij zijn stapjes steviger en wordt de lach stralender.

Opeens ben je daar. Als uit het niets verschijn je aan de hemel waar je je helemaal thuis lijkt te voelen. Vanaf het moment dat ik je zie, volg ik je met mijn ogen. Heel af en toe gebruik je je vleugels om wat kracht bij te geven, maar voor de rest laat je je meedrijven op de golven van de  thermiek.

Ik loop al twee jaar met haar mee. De extra mijl. Een mijl die lange tijd heel moeizaam ging. Hoewel de omstandigheden en haar hele houding aantoonden dat ze mensen nodig had, liefde, steun, een arm om haar heen, toch stond ze  daar heel afwijzend tegenover.

Ze was begin twintig toen ik haar voor het eerst zag. Een grote tiener met een peutertje.  Ze woonde in ons centrum en was duidelijk aanwezig. Als er iets in haar hoofd opkwam, wilde ze daar meteen een antwoord op, hulp bij of in ieder geval gehoord worden. Als ze haar vraag wilde versterken, gebruikte ze  de woorden 'It is an emergency' om  te bereiken dat we haar gehoord hadden.

‘Human trafficking, weet je niet wat dat is?’ Geïnteresseerd luister ik naar een gesprek dat enkele jongeren achter mij in de bus met elkaar voeren. Een tienermeisje van een jaar of zestien schudt ontkennend haar hoofd en één van de jongens legt het uit. ‘Stel dat ik jou verkoop aan mannen die mij betalen om seks met jou te hebben! Dat is mensenhandel’

Vanuit het niets sta je daar, plotseling, verrassend, onverwacht, subtiel.Ik hou mijn adem in. Ik aanschouw. Ik zie een schouwspel van schoonheid, stilte, muziek. Ik zie een verhaal dat zich afspeelt. Het speelt zich af in je hoofd en je laat mij er stukjes van zien. Het schouwspel is een puzzel die door mij als toeschouwer in elkaar gelegd mag worden.

Voor de adventskalender 2022 van Rebecca Cauwels schreef ik vier korte verhaaltjes over thema's hoop, liefde, vrede en blijdschap vanuit de verhalen van Cherut.