Ooit was ik in een heel mooie tuin. Het was er zo mooi dat ik het bijna niet kan beschrijven. Ik bleef rondkijken zonder dat het me begon te vervelen. Ik keek en keek maar om me heen en zag elke keer weer iets anders wat ik mooi vond.

‘Kom aan’ fluister ik mezelf toe. De eerste helling van een hele week. Ik trap en voel na drie trappen al mijn hart in mijn keel kloppen en mijn lijf is van top tot teen in beweging om mijzelf met fiets en bagage omhoog te duwen. De top lijkt ver weg als je bij elke trap weerstand voelt. ‘Kom aan’,  hoor ik mijn fietsmaatje roepen. ‘Je kunt het’. Het lukt, enkele minuten later fietsen we minder steil en wordt het gebonk van mijn hart langzaam rustiger.

Lieve Lucie, toen ik net wist dat jij zou komen, schreef ik dit op 17 juni 2024

'Soms weet ik niet meer wanneer en hoe het gebeurd is'. 'Ik moet overal mijn verhaal vertellen, alsof het niets is'. 'Het doet pijn om elke keer weer de details op te diepen.' 'Het maakt niet uit wat ik vertel, ik word niet gehoord'.

Er waren eens een koning en een koningin. Ze waren heel gelukkig met hun mooie paleis, hun goede onderdanen. Het meest gelukkig waren ze met hun prachtige dochter. Hun dochter was hun prinses. Ze was ook de kroonprinses. Dat betekende dat ze later de koningin van het land zou worden.

Hoe wil je genoemd worden als je straks een kleinkind hebt? Heel vaak krijg ik deze vraag sinds mensen weten dat er in het gezin van mijn dochter binnenkort een kindje wordt geboren. Hun kindje. Voor mij en nog enkele grootouders in spé het eerste kleinkind. Wat zal het verwend worden.

"10 jaar CAW Antwerpen, dat is 10 jaar mensen sterker maken.We zetten ons elke dag in voor een samenleving waarin elke mens hoofd en hart boven water kan houden.

Het is een koude avond begin december. Het is al donker als ik in de vroege vooravond door de stad fiets. De winkelstraat waar ik door kom is verlicht met kerstlichtjes en met een beetje verbeelding waan ik me in een kerstfilm in de donkere dagen voor kerst.

Opeens ben je daar. Als uit het niets verschijn je aan de hemel waar je je helemaal thuis lijkt te voelen. Vanaf het moment dat ik je zie, volg ik je met mijn ogen. Heel af en toe gebruik je je vleugels om wat kracht bij te geven, maar voor de rest laat je je meedrijven op de golven van de  thermiek.

Ze was begin twintig toen ik haar voor het eerst zag. Een grote tiener met een peutertje.  Ze woonde in ons centrum en was duidelijk aanwezig. Als er iets in haar hoofd opkwam, wilde ze daar meteen een antwoord op, hulp bij of in ieder geval gehoord worden. Als ze haar vraag wilde versterken, gebruikte ze  de woorden 'It is an emergency' om  te bereiken dat we haar gehoord hadden.

Ik kijk naar haar. Haar witte haar valt plat over haar voorhoofd. Haar handen vol rimpels. Ze ligt, maar ze ligt niet comfortabel. Ze vindt haar draai niet. Ze zucht, maar klaagt niet. Ik heb haar nooit horen klagen.  Ze stond recht bij weer en wind. Haar donkere haar en gebruinde huid en haar lieve zachte blik staan  in mijn herinnering gegrift. Mijn oma, de stille maar krachtige vrouw die niet zomaar zou omvallen. Dat wist ik altijd zeker.