Ze was begin twintig toen ik haar voor het eerst zag. Een grote tiener met een peutertje. Ze woonde in ons centrum en was duidelijk aanwezig. Als er iets in haar hoofd opkwam, wilde ze daar meteen een antwoord op, hulp bij of in ieder geval gehoord worden. Als ze haar vraag wilde versterken, gebruikte ze de woorden 'It is an emergency' om te bereiken dat we haar gehoord hadden.
Een mooie jonge vrouw, die volwassen is geworden door het leven dat ze leidde in de prostitutie en tegelijk een tiener die nood had om haar gemiste puberteit in te halen. Een jonge mama die niet wist hoe ze met haar kind moest omgaan, en een jong meisje dat niets leuker vond dan de aandacht van mannen te trekken.
.Vandaag, een aantal jaar nadat ik haar leerde kennen, nemen we afscheid van haar. In het midden van de belangstelling van het afscheidsfeestje staat een prachtige volwassen vrouw. Haar vijfjarige dochtertje staat trots naast haar. Ze geeft een speech. Een speech waarin ze eerlijk naar zichzelf durft te kijken en durft uit te spreken hoe ze was en wat ze geleerd heeft. Ze gaat terug naar haar thuisland.
Maar ze gaat niet zomaar terug. Ze gaat iets doen. Ze gaat doorgeven wat ze bij ons mocht leren. Ze gaat mensen in nood laten zien dat je zoveel kunt geven aan je kinderen, zelfs als je niets hebt. Dat je altijd kunt liefhebben, ook als je geen cent hebt om te geven. Dat er altijd hoop is. Ze gaat niet alleen. Ze gaat samen met God. Dat vertelt ze dan ook openhartig in haar afscheidsspeech. Terwijl ik dankbaar luister, denk ik aan de gesprekken met haar. Waar ik als hulpverlener onder de indruk was van haar getuigenis over God.Ik laat haar niet zonder zorgen vertrekken. Het impulsieve meisje dat ze was, zit nog steeds in de volwassen vrouw die ze nu is.
De moeder die soms liever kind is, komt vaak nog boven. De christen die steeds weer terug moet leren in afhankelijkheid van God te leven tegenover de mens die het zelf wil kunnen. Als ik naar haar kijk, zie ik iets terug van wie we allemaal zijn. En ik weet dat ze ons allemaal een spiegel voorhoudt. De spiegel waarin ik zie dat we allemaal uit begrijpelijke motieven als angst, nieuwsgierigheid, eenzaamheid of impulsiviteit keuzes maken die niet altijd de juiste voor ons zijn. Maar de spiegel die zij me voorhoudt leert me ook hoe God is. Dat Hij ons soms die keuzes laat maken en toch de deur niet dichtdoet, maar steeds weer wacht tot we weer terugkomen. En elke keer hebben we weer iets geleerd, iets over onszelf, over het leven en over Hem. Ik hoop dat ik samen met mijn collega s voor haar ook een spiegel ben. Een spiegel van wie God is.
Reactie plaatsen
Reacties