Parmantig zet hij zijn eerste stapjes. 'Goed zo!' wordt er enthousiast geroepen door verschillende mensen in ons inloophuis die ademloos toekijken hoe hij zijn ene voetje voor het andere zet. Wankele eerste stapjes. Het gezichtje straalt als hij de blije ogen van zijn mama ziet. Elke dag zet hij zijn stapjes steviger en wordt de lach stralender.
© Karin De Vylder
Het doet me denken aan de dag dat zijn mama Cherut binnenkwam, in de herfst van vorig jaar. Dakloos en hoogzwanger. In de benarde situatie waarin ze terechtgekomen was, had ze tevergeefs aangeklopt bij mensen om zich heen. Niet welkom. Geen plaats. Via een andere organisatie was ze bij ons terechtgekomen. Ze was angstig. Haar hoofddoek droeg ze niet vanuit religieuze principes maar om niet herkend te worden door mensen die onveilig voor haar waren.
In de periode die volgde, de kersttijd, deed ze me wel eens denken aan Maria. Ze was ook hoogzwanger, ze was ook onderweg, er was voor haar nergens een plaats om te slapen. En waar moest de baby geboren worden? Misschien is het verhaal van Maria ook wel een verhaal van afwijzing door mensen om haar heen, een verhaal van eenzaam zijn, dakloos zijn, op de vlucht zijn, geweest. Misschien werd ze wel nagekeken omdat ze ongehuwd zwanger was, net zoals deze vrouw. Misschien was het oordeel van de mensen om haar heen zonder het echt te weten of te geloven wat de reden van haar zwangerschap was ook Maria overkomen.
De baby, werd geen kerstkind, maar dé Cherut-baby. Er zal geen baby zijn die meer tantes heeft, dan deze baby. De medebewoners van de Shelter, de vrijwilligers, iedereen is gek op hem. Maar hij heeft maar één moeder. Een bijzondere moeder die in het eerste levensjaar van haar kind niet alleen moest gaan vechten dat er recht gedaan zou worden aan haarzelf, maar ook aan haar kind. En dat doet ze. Ze vecht voor een recht op verblijf, op veiligheid, op opgroeien in een gezonde, veilige omgeving met kansen zoals elk kind zou moeten krijgen.
Ze moet vaak geduld hebben. De rechtssystemen werken langzaam. Geduld hebben is de enige keuze die ze heeft. En dat is moeilijk. Zeker als ze te maken heeft met discriminatie omdat ze nog illegaal is. Dan voelt ze weer de pijn van afwijzing. O ja, ik hoor er eigenlijk niet bij. Het is soms moeilijk om die leugen niet te geloven voor haar. Maar ze ervaart ook steeds opnieuw dat Jezus haar niet afwijst. Ze leerde Jezus kennen en ziet Hem als het licht dat haar donkere, zware leven licht maakt.
Net als haar zoontje stapjes zet, zet zij steeds meer zekere stappen op de weg naar zelfstandigheid, naar een nieuwe toekomst en ook op de weg van het geloof. Dat maakt dat ze ondanks het wachten, vertrouwen heeft in de toekomst. Het komt goed! zegt ze wel eens lachend, en ik zie haar erbij denken: 'ik weet alleen nog niet wanneer...'
De Cherut-baby zal kerstfeest vieren in de shelter van Cherut. Hopelijk zullen hij en zijn mama in het nieuwe jaar hun eigen huis vinden. Ik bid dat er een plaats voor hen samen zal zijn waar ze gelukkig mogen zijn.
Dit verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten en gepubliceerd met toestemming van de betrokken vrouw.
Reactie plaatsen
Reacties