Ga leven

‘Ik ben zo dankbaar dat ik dit mag doen voor mijn gezin!’ Het zijn woorden die ik nooit meer vergeet.

Het was in de periode tussen twee ziekteperiodes in. Ze had te horen gekregen dat ze genezen was. Tijdens een bezoekje in haar gezellige huis, babbelde ze erover; zoals ze altijd babbelde. Het grote verschil tussen ons. Zij babbelde, ik luisterde.

'Het was nooit mijn hobby, schoonmaken, ramen lappen, strijken, maar nu… nu ik elke dag ervaar dat ik er nog mag zijn om voor mijn gezin te zorgen, nu ben ik bij elke streep ramen lappen gewoon dankbaar. Dankbaar om te leven, dankbaar met kleine dingen, zelfs dankbaar dat ik bedden mag opmaken, kamers stofzuigen voor de mensen van wie ik hou. Dat ik er nog voor hen ben.’

Het heeft niet lang mogen zijn. Enkele maanden later kwam een nieuw verdict. Weer ziek. Deze keer was er veel minder hoop en perspectief.

Vandaag - 4 mei- is je verjaardag. Je zou 53 zijn geworden, maar je werd maar 41.

Ik denk aan je op je verjaardag, ik denk aan je op je sterfdag, maar veel vaker nog denk ik aan je als ik me er toe moet zetten om de vervelende klusjes te doen in het huishouden. Als een huishouden maar nooit lijkt te stoppen. ‘Ik mag dit nog doen voor mijn gezin gewoon omdat zij en ik dit geluk hebben dat we met elkaar mogen leven.’

Het leven is elke dag en steeds meer afscheid nemen. Afscheid nemen van mensen, van levensfases, van zoveel. De houding om te genieten en dankbaar te zijn van wat nu is, leerde ik o.m. omdat jij zo ziek geworden bent. ‘Ga leven!’, was een van de laatste zinnen die jij tegen mij zei. ‘Ik kan het niet meer, maar jij wel’. Stilstaan bij vervelende dingen die moeten, omdat je het mag en kunt doen voor iemand van wie je houdt, simpelweg op jij of die persoon er nog is. Stilstaan bij de genade van te mogen leven.